Le miljardair du Mercantour
C’est un chemin de montagne, accidenté, déchiqueté, mais praticable à pied pour un randonneur passionné. Les sangliers et les cerfs se promènent librement, laissant leurs traces partout. Au fond du vieux pont de pierre, vous regardez dans un ravin, sur la rivière Bevera. De là, le chemin monte en hauteur dans les montagnes, après cinq minutes de marche vous passez devant la maison de Michel et Nadia, un château en pleine nature. Ce quartier s’appelle La Sapette. Une oasis dans une zone volcanique vieille de plusieurs milliards d’années, préservée et dotée d’une biodiversité exceptionnelle. Il n’y a pas si longtemps, il y avait des petits jardins et bien d’autres châtaigniers, qui fournissaient « le pain des pauvres ». C’est une grande forêt alimentaire envahie par la végétation. Leur maison est au milieu, non loin de Moulinet dans le Parc du Mercantour. On aperçoit le village de l’autre côté de la rivière.
Michel Guillaumat est récemment tombé pour la deuxième fois en chemin vers son domicile. Cette fois, il n’a pas survécu. Depuis combien de temps vivait-il là-bas ? Il a dû passer devant elle des milliers de fois, sur les pierres lisses en hiver, lors des nuits sans étoiles. Il a dû se sentir à nouveau étourdi. On ne sait pas. Il avait la soixantaine, c’est là que Michel a trouvé la mort.
Une maison a été créée dans ce qui était une ruine délabrée. Il a été entièrement restauré. Un château en bordure du Parc du Mercantour avec une belle vue sur les montagnes de la Forêt de Sospel tout autour. Michel, le milliardaire du Mercantour, il n’était pas riche, il vivait du travail de ses mains. Honnête, sincère. Michel était aussi ‘spécial’, comme tous les Moulinois.
Quelques photos de son travail
Je connais Michiel comme un maître d’œuvre méticuleux et il a travaillé avec Bruno, son touche-à-tout, son ami. Ils travaillent ensemble comme des légionnaires en mission, l’un mène le front, l’autre suit et couvre la retraite. Les rôles pouvaient changer à tout moment, comme en temps de guerre. Michel était le patron, mais parfois Bruno disait ce qu’il fallait. Ils ne pouvaient pas vivre l’un sans l’autre.
Les hommes ne pleurent pas, mais il était naturel que Michel verse ses larmes à la mort de Bruno. Bruno aurait pleuré comme ça maintenant aussi. Ils étaient liés dans le travail, le travail de leurs mains. Leur vie et leur œuvre ont commencé dans la fraternité, dans l’égalité mutuelle, dans la liberté commune. Ensemble, ils ont rénové toutes les toitures de notre ancien Hôtel de la Poste, tandis que des artistes nous ont aidés à restaurer la dépendance, notre maison à Moulinet.
Je souhaite à tout les trois, Nadia, Jessica et Julie beaucoup de force après cette grande perte.
Bert Bakker, également au nom de Hannemieke
De miljardair van Parc de Mercantour.
Het is een bergpad, ruig, grillig, maar te voet begaanbaar voor een kwieke wandelaar. De zwijnen en de herten lopen er vrij rond, overal laten ze hun sporen na. Diep onder de oude stenen brug kijk je in een ravijn, aan de rivier de Bevera. Vanaf daar gaat het pad hoog de bergen in, na vijf minuten lopen kom je langs het huis van Michel en Nadia, een burcht in de wildernis. Dit gebied heet La Sapette. Een oase in een vulkanisch gebied, miljarden jaren oud, ongerept met een uitzonderlijke biodiversiteit. Nog niet zolang geleden, waren er tuintjes en stonden er nog veel meer kastanjebomen, die ‘het brood van de armen’ leverden. Eén groot verwilderd voedselbos, dat is het. Hun huis ligt er middenin, niet ver van Moulinet in het Parc de Mercantour. Je ziet het dorp aan de andere kant van de rivier liggen.
Onlangs is Michel Guillaumat voor de tweede maal gevallen op weg naar zijn huis. Ditmaal overleefde hij het niet. Hoe lang woonde hij daar al? Hij moet er duizenden keren langs gelopen zijn, over de gladde stenen in de winter, in nachten zonder sterren. Hij moet weer een duizeling gehad hebben. Het is niet bekend. In de zestig was hij, daar vond Michel zijn dood.
In wat een vervallen ruine was, werd een huis gecreëerd. Het werd geheel gerestaureerd. Een burcht aan de rand van het Park de Mercantour met een schitterend uitzicht op de bergen van het Forêt de Sospel rondom. Michel,le miljardair de Mercantour, rijk was hij niet, hij leefde van het werk van zijn handen. Eerlijk, eenvoudig, oprecht. Ook Michel was ‘special’, zoals alle Moulinois dat zijn.
Enkele foto’s van zijn werk
Michiel ken ik als een nauwkeurig bouwmeester en hij werkte samen met Bruno, zijn alleskunner, zijn vriend. Ze werkten samen als legionairs op een missie, de éen gaat voorop in het front, de ander volgt en dekt de aftocht. Op elk moment konden de rollen wisselen, zoals in oorlogstijd. Michel was de baas, maar soms vertelde Bruno wat er nodig was. Ze konden niet zonder elkaar.
Mannen huilen niet, maar het was vanzelfsprekend dat Michel zijn tranen liet vloeien toen Bruno stierf. Zo zou Bruno ook nu gehuild hebben. In het werk waren ze verbonden, het werk van hun handen. Hun leven en werk begon met broederschap, met onderlinge gelijkheid, met gezamenlijke vrijheid. Samen hebben ze alle daken van ons oude hotel de la Poste vernieuwd, als kunstenaars hielpen ons om het bijgebouw te restaureren, ons huis in Moulinet.
Ik wens Nadia, Jessica et Julie veel sterkte met hun grote verlies.
Bert Bakker, mede namens Hannemieke