De jongste medewerker – Bert Bakker
‘Dit lijkt mijn wel iets voor jou.’
De jongste medewerker kreeg een boek van een Duitse theoloog toegeschoven.
‘In tijden van verwarring, extremisme en ongeloof hebben we wijze mannen en vrouwen nodig, denkers die met overtuiging die nieuwe wegen wijzen. Maak er wat moois van…’, zei de hoofdredacteur. De jongste medewerker nam met ontzag de opdracht in ontvangst. Hij zweeg, hij vond het een eer, maar hij wist niet wat hij er mee aan moest. Hij knikte verlegen.
‘Maak een recensie, het is geheel aan jou.’
De binnengekomen boeken werden over de redactie verdeeld. Ze klaagden, ze morden, maar ze waren al aan het bladeren. Sommige kregen wel vier boeken en begonnen meteen al met gretigheid reageren, net zoals varkens die zich op vers voer in de trog storten. Waarover moet ik schrijven, over geloofskwesties? De jongste medewerker geloofde, maar met wie kon je daar nu nog over spreken? Dat hield je voor je zelf. Het zweet brak hem uit.
Dietrich Bonhoeffer, die door de Nazi’s werd omgebracht, die zijn einde zag als een nieuw begin, dieGodsgoedertierenheid beter achtte dan het leven, dan zijn eigen leven. Moest hij daarover schrijven?
Moslimextremisme, verzoeking en oorlogsdreiging, daar ging het tegenwoordig over. Taaie kost, zwaar op de maag, je bent gek als je daaraan begint, dacht hij, maar hij wilde journalist en schrijver worden
‘Alle artikelen moeten overmorgen om acht uur binnen zijn.’ De redactie brak op, gooide de boeken in de tas en spoedde zich naar het café. De jongste medewerker sloeg de uitnodiging af, want hij moest aan de slag. Hij las het boek tweemaal, hij wist niet wat hij erover moest schrijven. Geen letter kwam er op papier, geen idee, niets.
‘Een onvervuld verlangen hoeft geen vervuld leven in de weg te staan,’ had Bonhoeffer geschreven. En: ‘Gehoorzaamheid zonder vrijheid is slavernij, vrijheid zonder gehoorzaamheid is willekeur.’ Maar, de jongste medewerker wilde dat stuk schrijven. Hij had het gevoel dat hij gegijzeld werd met deze opdracht. Maar, dit was zijn eerste kans en misschien de laatste. Wat moet je in deze tijd met een man als Bonhoeffer?
Uiteindelijk schreef de jongste medewerker een evenwichtige recensie over een auteur waarvoor hij steeds meer bewondering had gekregen.
‘Misschien is er geen gevoel dat groter geluk geeft dan dat men voor andere mensen iets kan betekenen.’ Die zin had de jongste medewerker getroffen en precies dat wilde hij bereiken als schrijver. Hij schreef over het lijden van de mens, de betekenis van het lijden en de positie die Bonhoeffer bij die thematiek innam. Een prachtig boek van een wijs auteur en zijn conclusie was:
‘Een mooi boek om aan te schaffen.’
Tijdens de redactievergadering werd zijn artikel geroemd. Precies 500 woorden! De hoofdredacteur vroeg of hij éen zin wilde veranderen, de laatste zin. Het artikel zou beter worden als de conclusie werd:
‘Een mooi boek om niet aan te schaffen.’
Bulderend gelach, schuddebuikende redacteuren. De jongste medewerker hield zijn tranen niet en stormde het redactielokaal uit.
(Opgenomen onder de titel Intrede in het eerste nummer van PhoenixPharetra)
