Bij het verschijnen van Een lastige klas van Henry Sepers (Klas 3C van het Vossius Gymnasium, Amsterdam) (Brave new Books, 2016):

Alles kits met toolkits

Zijn de scholen alweer begonnen of hebben de  docenten nog even rust? Misschien mogen  de helden en de heldinnen van het onderwijsnog even pauze voordat hun klassen weer volstromen met psychiatrisch gestoorde pubers? Er is goed nieuws. Hoewel gekken en dwazen schrijven op ramen en glazen, valt de gekte van de kids, althans die van Henry Sepers uit klas 3c van het Vossius, reuze mee. Ze hebben een boek met verhalen geschreven. Geen vol gekliederde schoolkrant, maar een echt boek met een keurige vormgeving en dito afwerking. Netjes, van kaft tot kaft. Alleen een kniesoor kan bezwaren maken. Op de achterkant van Een lastige klas staat: ’Ik ben van mening dat de meeste ouders geen idee hebben van wat er gebeurt in het leven van hun kind…’  In 26 ontroerende schetsen geven de leerlingen zichzelf voorzichtig bloot. Kwetsbaar of stoer, boos of verdrietig, confronterend of opmerkelijk begripvol: alle emoties komen langs in persoonlijke verhalen, geschreven tijdens de lessen Nederlands van Henry Sepers…’. In de inleiding schrijft Sepers: ’Docenten en ouders zijn nu eenmaal krabplankjes waaraan kinderen hun nageltjes scherpen en al volwassenen heb je je daarbij neer te leggen…’ 

Citaat uit Broerlief van Jan Hanekroot: ‘We gaan zijn huis binnen over de veel te steile, typische en een beetje krakende trap. Boven ruikt het naar student, hij maakt ruimte voor het schaakbord, ik zet thee en we beginnen met schaken.’

Geen vondst

Brave New Books is een initiatief van Bol.com, Mijnbestseller.nl en Singel Uitgevers. Het is natuurlijk niet het eerste initiatief op dit gebied. Maar, het is één van de eerste initiatieven ontstaan in de  wereld van de klassieke uitgeverijen. De kwaliteit van BnB-boeken wordt niet bepaald door een redactie van een uitgeverij, die ligt bij de afzonderlijke deelnemers aan het platform en dit BnB-platform is weinig meer dan een computer met verschillende applicaties (van opmaak tot drukwerk). De computer is zo geprogrammeerd dat er nauwelijks ondersteuning nodig is. Het is een bloedeloos ding dat geen hart voor het vak heeft. Ondersteuning wordt wel geboden, maar ook dan blijven de deelnemers zelf de kwaliteit bepalen. In Een Lastige klas is dat uitstekend gelukt. Ze zijn op bezoek geweest bij een media instituut, ze hebben zich bekwaamd in de opmaak van de tekst, ze hebben hulp gevraagd van een eindredacteur en ze hebben les gehad in het uitgeversvak.

Het heeft geen zin heeft om initiatieven als Brave New Books te beoordelen langs de meetlat van het traditionele boekenvak. Selfpublishing past in een netwerksamenleving waarin naar nieuwe mogelijkheden gezocht wordt en waarin de toegang tot markten niet meer het domein van een elite is. De kwaliteit van de boeken wordt niet bepaald door selectie vooraf. Dat is ook niet nodig, want het gaat bij Een Lastige Klas om zich ontwikkelende vaardigheden (schrijven, uitgeven, iets opsteken tijdens een les) en dat een klas dat samen met een docent uitprobeert is moedig én het resultaat  is er naar. Een kniesoor zou misschien kunnen opmerken dat de inspringingen in de tekst veel te groot zijn (wel meer dan een centimeter) en dat boven de verschillende verhalen de titels rechtop en de auteursnamen cursief gezet zijn. Dat moet precies andersom, als je het echter consequent doet, is het weer niet erg.

Koop dat boek. Roer de trom, twitter het rond, start een Facebookpagina en probeer – als redactie met hoofdredacteur – zo min mogelijk fouten te maken en schrijf het mooi op. Aan de slag, alles komt kits met toolkits.

 BB