Kolibrie is de nieuwe roman van Veronesi.

Warns, 15 juli 2020 – Ik zeg er niets over. Ga het zelf maar lezen. Ik ga even terug in de tijd naar La forza del passato (In de ban van mijn vader) Bert Bakker 2001)).  Het was net of hij in deze roman de ik-vorm opnieuw uitvond.  

Alles stortte in en moest opnieuw worden opgetrokken. De ‘ik’ van Veronesi maakte van de brokstukken een mooie roman. De plot ‘je vader was een Russische spion’, was een fenomenale vondst die alles aanraakte, alles met elkaar verbond en tegelijkertijd de bodem uit een gewoon leven, uit een gewoon verhaal weghaalde. 

Zo ook nu weer in Kolibrie. Ik zeg er niets over. Voor mij viel, bij La forza del passato, ‘roman’ samen met ‘verhaal waarin hoofdpersoon, Gianni Orzan, een ontwikkeling doormaakt’. Op een bepaald moment ging de ik-figuur van Veronesi aan de haal met zichzelf en je vroeg je af waar hij zou uitkomen. Daar zat de grilligheid en ook de verrassing. 

Verder kan Veronesi geweldig ouwehoeren. Dat doet ie in een metataal: hij beschrijft scènes en situaties, daar schrijft hij weer over en vervolgens schrijft ie ook weer over zijn gedachtenwereld. Het kan ook niet schelen wat voor soort ontwikkeling als die er maar is: vader dood, moeder dood, geheugen gewist, vriend, vriendin vreemd gegaan. Boem, ambulance, Vespa in de prak.  Meta-ontwikkeling mag ook. De schrijver slaat lezer knock-out. Iets minder meta: lezer valt in slaap. Veronesi verliest nooit en bij hem kun je niet in slaap vallen. 

Een romancier die je niet kunt ‘volgen’. Veronesi laat je echter niet los en dan vertel ik niet teveel.

BB